ေဆးလိပ္လက္ေဆာင္

မဝယ္ဘူး

မယ္ခူးတဲ့ဖက္စို။

မီးမကူ ေနပူမွာမကင္အားလို႔
ထားရတယ္ အိပ္ရာေအာက္မွာ
မင္းေသာက္ဖို႔ကို။

ညႇာအနား ေ႐ွ႕သြားနဲ႔ကိုက္လို႔တို
မခ်ိဳေတာင့္လိပ္ေဆး။

ပိုးမကူ ဝါခ်ည္ျဖဴ တပင္ရစ္ကယ္ႏွင့္
ငယ္ခ်စ္ေမာင္ ေရႊဝသြားကို
ပါးလိုက္ကဲ့ေလး။ ။

မယ္ေခြ
----------------

ေဆးလိပ္လက္ေဆာင္ ကဗ်ာေလးကို တင္လိုက္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က လာေမးတယ္။

"အဲဒီကဗ်ာထဲက ေရႊ၀သြားဆိုတာ ဘာကိုေခၚတာလဲ" တဲ့။

တကယ္ေတာ့ အဲဒီေရႊ၀သြားႀကီးကို ကၽြႏု္ပ္လည္း ေသေသခ်ာခ်ာ မသိပါဘူး။
ဒါေပမယ့္ သိသေလာက္ေျပာၾကည့္ပါမယ္။

ဒီကဗ်ာကို ေရးခဲ့တဲ့ ကဗ်ာဆရာ မယ္ေခြဆိုတာက ဘိုးေတာ္ဘုရားလက္ထက္မွာ ထင္ရွားေၾကာ္ၾကားခဲ့တဲ့ စာဆိုေတာ္တစ္ေယာက္ ျဖစ္တယ္။ ဘိုးေတာ္ဘုရားလက္ထက္ဆိုေတာ့ အင္း၀ၿမိဳ႕ႀကီးကလည္း သာယာ၀ေျပာေနတဲ့ အခ်ိန္အခါေပါ့။ အင္း၀ၿမိဳ႕ေဟာင္းက ေရွးေဟာင္းအေဆာင္အဦအျဖစ္ ထင္ရွားေနတဲ့ မယ္ႏုအုဌ္ေက်ာင္းဆိုတာ ဘိုးေတာ္ဘုရားလက္ထက္မွာ နန္းမေတာ္ႀကီးမယ္ႏုက ဆရာေတာ္ဦးဗုဓ္ကို တင္လွဴပူေဇာ္ခဲ့တဲ့ ေက်ာင္းေတာ္ႀကီး ျဖစ္တယ္။ ထိုေက်ာင္းႀကီးမ်ားႏွင့္ ၿမိဳ႕ေဟာင္းေနရာမ်ားကို ၾကည့္ျခင္းအားျဖင့္ ထိုေခတ္ထိုအခ်ိန္က အင္း၀ေရႊၿမိဳ႕ေတာ္ရဲ႕ စည္ပင္သာယာခဲ့ပုံကို သိႏိုင္ပါတယ္။ ၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီးဆိုတဲ့အတိုင္း အလုပ္အကိုင္ေၾကာင့္ပဲျဖစ္ျဖစ္ အေရာင္းအ၀ယ္ေၾကာင့္ပဲျဖစ္ျဖစ္ ေရႊၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီးကို သြားေရာက္လုပ္ကိုင္ၾကတဲ့သူေတြလည္း မ်ားေပလိမ့္မယ္။

ေနာက္ၿပီး အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက အင္း၀ကို တိုင္းသူျပည္သားေတြက ခ်စ္စႏိုးနဲ႔ ေရႊ၀လို႔ ေခၚၾကဟန္တူပါတယ္။ အခုေခတ္ ကိုယ့္ရြာနာမည္က နည္းနည္းဆိုးေနရင္ ရြာနာမည္ကို အျပည့္အ၀မေခၚၾကဘဲ ေရွ႕ကေန ေရႊထည့္ေခၚသလိုမ်ဳိးေပါ့။ ေတာင္တြင္းႀကီးဘက္မွာ ရြာတစ္ရြာရွိတယ္။ ရြာနာမည္က "ခ်င္းကုန္း"။ နာမည္က ေခၚလို႔သိပ္မေကာင္းေတာ့ ရြာကလူငယ္ေတြက နာမည္ကို ေျပာင္းေခၚၾကတယ္ "ေရႊခ်င္း" တဲ့။ ေအာင္လံနယ္ဘက္မွာ "ႏြားထား"ဆိုတဲ့ ရြာတစ္ရြာရွိတယ္။ အဲဒီရြာကိုလည္း ရြာသားေတြေျပာင္းေခၚၾကတာက "ေရႊထား" တဲ့။ အဲဒီလိုပါပဲ အင္း၀ကိုလည္း ေရႊ၀လို႔ ေခၚၾကဟန္တူပါတယ္။

ဒီကဗ်ာေလးက ေရႊ၀မွာ အလုပ္လုပ္ေနတဲ့ သို႔မဟုတ္ ေရႊ၀ကို သြားမယ့္ ေဆးလိပ္သမား ငယ္ခ်စ္ေမာင္ႀကီးကို ခ်စ္ဇနီးေခ်ာေလးက ခက္ခက္ခဲခဲ ပင္ပင္ပန္းပန္းနဲ႔ သူကိုယ္တိုင္လိပ္ထားတဲ့ ေဆးလိပ္လက္ေဆာင္ ပါးလိုက္တဲ့အေၾကာင္း ေရးဖြဲ႕ထားတဲ့ကဗ်ာေလးပါပဲ။

အဲဒါေၾကာင့္ ေရႊ၀သြားဆိုသည္မွာ အင္း၀ကိုသြားတဲ့ လူတစ္ေယာက္ေယာက္ကို ဆိုလိုသည္ဟု ထင္ျမင္မိပါေၾကာင္း။

ကိုေပါက္ေခါင္း