ကဗ်ာမစပ္ရတာၾကာရင္
ငါ႔ရင္ဘတ္ေတြ ေအာင္႔ေအာင္႔လာတယ္။
ဇီဝဇုိးငွက္တစ္ေကာင္ရဲ ့
အန္ဖတ္ေလာက္ေတာင္
ေဆးဖက္ဝင္မေနမွေတာ႔
ပ်ိဳ ့ပ်ိဳ ့တက္လာတဲ႔ ဒီရင္ဘတ္ကုိ
ဦးေႏွာက္ကသတ္ပစ္တာ မဆန္းပါဘူး။
ဖန္တရာေတေခါက္ရုိးက်ိဳးေနတဲ႔
ဒုိ႔ဘုိးဘြားဘီဘင္ေတြ
ရွာခဲ့ေဖြခဲ့ ေဖာ္ထုတ္္ထားတဲ႔
ရွိေနျပီးသား သစၥာတရား
ရွိေနျပီးသား အလွတရားထက္္
တစ္ျပားသားမွ မပုိ
ငါကုိယ္ငါ ကဗ်ာဆရာျဖစ္ေရာလား။
ဒါေပမယ္႔
ကဗ်ာကုိ သံစဥ္ထည့္ျပီး
ေတးခ်င္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေတြ ဖြဲ ့သီ
ေဟာဒီ ကမၻာေျမတစ္ခြင္ဆီမွာ
ဥဩေတြ တြန္္က်ဴးေနၾကတယ္
ေက်းငွက္ေတြ ေအာ္ဟစ္ေနၾကတယ္
စမ္းေခ်ာင္းနဲ႔ ေရတံခြန္တုိ႔
တသြင္သြင္ တသြန္းသြန္း
ခြန္းခ်င္းေတြ ဖလွယ္ေနၾကတယ္။
တစ္ပုဒ္လုံးအထိ မလုိပါဘူး
ကဗ်ာတစ္ေၾကာင္းေကာင္းရုံနဲ ့
ေခါင္းေလာင္းတဒင္ဒင္ ထုိးပစ္လုိ႔ရတယ္။
တကယ္ပါ
“ေယဓမၼာ ေဟတုပၸဘဝါ၊
ေတသံ ေဟတုံ တထာဂေတာ အာဟ။”
ဒီကဗ်ာ ႏွစ္ပါဒနဲ႔တင္
ဟုိေရွးယခင္က
ဥပတိႆ နဲ႔ ေကာလိတ တို ့
နိဗၺာန္တံခါးကုိ တြန္းဝင္ခဲ့ၾကဖူးတယ္။
ေနာက္ျပီး “အပၸမာေဒါ အမတံ ပဒံ” အစခံ
အဲဒီကဗ်ာသံဟာလည္း
(တခ်ိန္တခါက)
ရွင္အရဟံ နဲ႔ အေနာ္ရထာ
သီရိဓမၼာ နဲ႔ နိေျဂာဓ
စတဲ့ စတဲ့ သူေတြကုိ
တူညီတဲ့ စိတ္ထားနဲ႔
အလင္းတံခါးေတြ ဖြင့္လွစ္ေစခဲ့တယ္။
တကယ္ေတာ့
“ကဗ်ာဆုိတာ
ႏွလုံးသားပင္လယ္ျပင္မွာ
ခံစားမႈ လွိဳင္းတံပုိး ရုိက္ခတ္မႈဒဏ္ေၾကာင္႔
ဦးေႏွာက္ကမ္းစပ္ယံ၌
လာေရာက္ထိမွန္ေနရေသာ
ေရမႈံေရမႊား
ဒသန အေသးစားကေလးမ်ားပင္ျဖစ္သည္" တဲ႔
အဲဒီလုိ …… လူတစ္ေယာက္က
တက္ေခါက္ျပီး ေျပာခဲ႔ဖူးတယ္။
အခု အဲဒီလူတစ္ေယာက္ဆုိတဲ႔
ေဟာဒီလူၾကီးကပဲ……
အင္း ……
တခါတခါ
ကဗ်ာမစပ္ရတာ ၾကာရင္
ငါ႔ရင္ဘတ္ေတြ ေအာင့္ေအာင့္လာတယ္။
ဩဂတ္မင္းသိဟ္
No comments:
Post a Comment