ခုအခ်ိန္မွာ ၂၀၁၇ ခုႏွစ္ရဲ႕ အမွတ္တရေတြကို ေျပာပါဆိုရင္
အခ်ိန္ေတြအၾကာႀကီး ေ၀းကြာေပ်ာက္ဆုံးေနခဲ့တဲ့ ခ်င္းျပည္နယ္က ေအာက္ခ်င္းငွက္ေတြကို
ျပန္ေတြ႕ျခင္းလို႔ပဲ ေျပာရမယ္ထင္ပါတယ္။
ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ အခုရက္ပိုင္းအတြင္း
ခ်င္းေတာင္တန္းမွာ ေနခဲ့တုန္းက အရမ္းအားကိုးရၿပီး အရမ္းလည္းခင္မင္ရင္းႏွီးခဲ့တဲ့
ခ်င္းေတာင္တန္းက ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔ ေဖ့ဘုတ္္ႀကီးရဲ႕ ေက်းဇူးေၾကာင့္ ျပန္ေတြ႕ၾကတယ္။
ေတာင္တန္းေဒသမွာ က်ဳပ္တာ၀န္က်တာက ခ်င္းျပည္နယ္၊
ပလက္၀ၿမိဳ႕နယ္ထဲက လူအမ်ားက ေရႊေတာင္လို႔ ေခၚေနၾကတဲ့ ေမာက္ေခ်ာင္း၀ေက်းရြာပါ။
ရြာအေရွ႕ဘက္မွာရွိတဲ့ ေတာင္ႀကီးတစ္ေတာင္က
ညေနပိုင္းဆိုရင္ ေရႊေရာင္ေတြေတာက္ေနတာကို အစြဲျပဳၿပီး ရြာနာမည္ကိုလည္း
ေရႊေတာင္လို႔ ေခၚခဲ့ၾကပါသတဲ့။
ရြာနာမည္ကသာ ေရႊေတာင္ ရြာမွာေနတဲ့လူေတြက ဖြတ္ထက္ေတာင္
မြဲေနေသးတယ္။ အဲဒီရြာမွာ ဗုဒၶဘာသာကိုးကြယ္တဲ့ လူအင္အားက အရမ္းနည္းတာေၾကာင့္
သာသနာျပဳ ၂ ႏွစ္တာကာလမွာ ကိုယ့္ရြာမွာေနခဲ့ရတဲ့အခ်ိန္က ၆ လေတာင္
ျပည့္လိမ့္မယ္မထင္ပါဘူး။
ကိုယ္တာ၀န္က်တဲ့ရြာက အဆင္မေျပေတာ့ အနီးအနားက ဗုဒၶဂါမ၊
သီရိဂါမ၊ ေမာင္ရြာ၊ သံေထာင္၊ ဖားစင္ဆိုတဲ့ ရြာေတြမွာ တာ၀န္က်ေနတဲ့
သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ႕ ေက်ာင္းေတြမွာ တစ္လွည့္စီ အဆင္ေျပသလို လိုက္ေနရင္းနဲ႔ သာသနာျပဳ ၂
ႏွစ္တာကာလ ကုန္ဆုံးသြားခဲ့တာပါပဲ။
အဲဒီတုန္းက ေတာင္တန္းေဒသမွာ အရမ္းရင္းႏွီးနဲ႔
သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ေတြ႕ခဲ့ရသလို အရမ္းအားကိုရၿပီး စိတ္သေဘာထား ႐ိုးသားၾကတဲ့
ခ်င္းတိုင္းရင္းသား ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔လည္း ဆုံခဲ့ရပါတယ္။
ေမာင္ရြာမွာဆိုရင္ ျဖဴလွ၊ ဖိုးကုလားနဲ႔
ေက်ာင္းသားႀကီးတို႔က က်ဳပ္ရဲ႕ မရွိမျဖစ္တဲ့ ရဲေဘာ္ႀကီးေတြေပါ့။ ဘယ္သြားသြား၊
ဘယ္လာလာ၊ ဘာပဲလုပ္လုပ္ ဒီေကာင္ႀကီးေတြ မပါလို႔ မၿပီးဘူး။ မရွိအတူ ရွိလည္းအတူဆိုတဲ့
ငတ္ေဖာ္ငတ္ဖက္ႀကီးေတြဆိုရင္လည္း မွားမယ္မထင္ပါဘူး။
သီရိဂါမမွာဆိုရင္ ေမာင္လွတို႔ သိန္းေမာင္တို႔ဆိုတာလည္း
အရမ္းအားကိုးရတဲ့ ရဲေဘာ္ႀကီးေတြပဲ။ ဘုန္းႀကီးက လိုအပ္တာမွန္သမွ် ဒီေကာင္ႀကီးေတြကို
ေျပာလိုက္ရင္ အားလုံးမီးၿငိမ္းတယ္။ သူတို႔ရြာကိုေရာက္လာတဲ့ ဆရာေတာ္ေတြ
ပ်င္းမွာစိုးလို႔ အဆက္အသြယ္အရမ္းေ၀းတဲ့ ေတာေတာင္ေတြၾကားထဲက ေဘာလုံးကြင္းႀကီးထဲမွာ
ဗီဒီယိုျပၿပီး အပ်င္းေျပေစခဲ့သူေတြပါပဲ။
သံေထာင္မွာဆိုရင္ေတာ့ ျမင့္ထြန္း၊ ေက်ာ္မိုးယံနဲ႔
ေဇာ္ျမင့္ေဌးတို႔က ေတာင္တန္းသာသနာျပဳ ဆရာေတာ္ေတြရဲ႕ အားအကိုးရဆုံး
ကပၸိယႀကီးေတြေပါ့။ အိမ္မွာစားစရာမရွိရင္ေနပါေစ ေက်ာင္းကဆရာေတာ္ေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ
ဆြမ္းမငတ္ေစရဘူးဆိုတဲ့ စိတ္ဓာတ္ရွိတဲ့လူမ်ဳိးေတြပါ။
ဗုဒၶဂါမမွာဆိုရင္ အားႏိုးနဲ႔ ကံလုံးတို႔က
က်ဳပ္ရဲ႕အားကိုးရတဲ့ ဘယ္လက္႐ုံး ညာလက္႐ုံးႀကီးေတြပါပဲ။ ဗုဒၶဂါမကိုေရာက္ရင္
ဒီေကာင္ႏွစ္ေယာက္ရွိမွ အဆင္ေျပတယ္။ သူတို႔မရွိရင္ ဆြမ္းတစ္နပ္စားဖို႔အေရး
သိပ္မလြယ္ဘူး။
အဲဒီေက်ာင္းသားေတြနဲ႔ ခရီးေပါင္းမ်ားစြာကို
အတူတူသြားခဲ့ဖူးသလို ဒီေကာင္ေတြနဲ႔ပဲ အခက္အခဲေပါင္းမ်ားစြာကို
ျဖတ္သန္းခဲ့ဖူးပါတယ္။ ဒီေကာင္ေတြနဲ႔ပဲ ေတာင္တန္းေျမမွာ တစ္ခါမွမေတြ႕ခဲ့ဘူးတဲ့
ဗဟုသုတေတြကိုလည္း ရခဲ့ပါတယ္။
အဲဒီေက်ာင္းသားေတြနဲ႔အတူ ျမင့္မားလြန္းတဲ့ ခ်င္းျပည္နယ္က
ေတာင္ကုန္းေတာင္တန္းမ်ားစြာကို ျဖတ္ေက်ာ္ခဲ့ဖူးတယ္။ ေရစီးအရမ္းၾကမ္းတဲ့
ေလးၿမိဳ႕ျမစ္ေၾကာတစ္ေလ်ာက္ကို ေလွတစ္စီးနဲ႔ အႀကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ အစုန္အဆန္
အျပန္ျပန္အလွန္လွန္ သြားလာခဲ့ဖူးတယ္။
ေျမျပန္႔ကလူေတြအတြက္ စိတ္ကူးထဲမွာပင္ ထည့္မစဥ္းစားဖူးတဲ့
ေခ်ာင္းကမ္းေဘးက အမိုးအကာမရွိတဲ့ ေက်ာက္စရစ္ျပင္ေပၚမွာ ေက်ာက္တုံးကို
ေခါင္းအုံးလုပ္ၿပီး ဒီေက်ာင္းသားေတြနဲ႔ အႀကိမ္မ်ားစြာ အိပ္ခဲ့ဖူးတယ္။
အခုေတာ့ ကံၾကမၼာေရစက္က မကုန္ေသးေတာ့ တို႔တေတြ
ျပန္ေတြ႕ရျပန္ေလၿပီ။ ေဖ့ဘုတ္ဆိုတဲ့ ကြန္ယက္ႀကီးေပၚမွာ မင္းတို႔နဲ႔ ျပန္ေတြ႕ၿပီး
လက္ေတြ႕ဘ၀မွာလည္း တို႔ေတြျပန္ဆုံခ်င္ပါေသးတယ္။
ဒီတစ္ေခါက္ တို႔ေတြျပန္ဆုံၾကရင္ အရင္လို
ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါးနဲ႔ အစစအရာရာ ရွားပါးလြန္းတဲ့ မင္းတို႔ေအာက္ခ်င္းေျမမွာ
ဘာသာ၊သာသနာ အလင္းေရာင္ေတြ ထြန္လင္းလာေအာင္ တစ္ေက်ာ့ျပန္ၿပီး ထြန္းညွိႏိုင္ပါေစဟု
ဆုေတာင္းလ်က္ . . . . .။
တစ္ခ်ိန္တုန္းက ကိုေရႊလို႔
မင္းတို႔အျမတ္တႏိုးေခၚခဲ့ၾကတဲ့
အခု ကိုေပါက္ေခါင္း
