ငါးပိရည္ တို႔စရာ

စာစပ္ေတာ္ေသာ ၿဗဲတေရာ္

အခါတစ္ပါးက ရတနာပံုေနျပည္ေတာ္ ယခုအေခၚ မႏၲေလးၿမိဳ႕ ေရႊမန္းၿမိဳ႕၊ မန္းေရႊၿမိဳ႕ စသည့္ အမည္မ်ားႏွင့္ ထင္ရွားေသာ ေနျပည္ေတာ္မွ ဘုရင့္ေလွေတာ္တြင္ အမႈထမ္းရေသာ ေလွေတာ္သားတစ္ေယာက္သည္ ကိစၥတစ္ခုနွင့္ သြားရင္းလာရင္း ဧရာ၀တီျမစ္ အေနာက္ဘက္ စစ္ကိုင္းၿမိဳ႕ႏွင့္ ၇ မိုင္ခန္႔အကြာတြင္ တည္ရွိေသာ ၿဗဲတေရာ္ရြာႀကီးအနီးသို႔ ေရာက္လာရာ ေရခပ္ထြက္လာေသာ ၿဗဲတေရာ္သူ လွပ်ဳိျဖဴမ်ားနွင့္ ေတြ႔ဆံုေလ၏။

ထိုအခါ ေလွေတာ္သားကပင္ စတင္၍ “အို အမိတို႔ ဒီရြာႀကီးရဲ႕ အမည္ကို ဘယ္လိုေခၚပါသလဲ”ဟု ေမးလိုက္သည့္အခါ ေရခပ္လာသည့္ အမ်ဳိးသမီးမ်ားက “ဒီရြာကို ၿဗဲတေရာ္ရြာလို႔ ေခၚပါတယ္” “ေမာင္ႀကီးကေတာ့ ဘယ္အရပ္က လာပါသလဲ” “ဘာအလုပ္အကိုင္မ်ား လုပ္ပါသလဲ”

“နာမည္ ဘယ္လိုေခၚပါသလဲ”ဟု ေဖာ္ေဖာ္ေရြေရြ၊ စပ္စပ္စုစု ေမးၾကေလသည္။

ေလွေတာ္သားသည္ ရြာနာမည္ ၾကားလိုက္သည္ဆိုလွ်င္ စာစပ္ေတာ္သည့္ ၿဗဲတေရာ္ဆိုသည္ကို ၾကားဖူးေလ၍ အႀကံတစ္ခုရလာသည္။

“သူတို႔ရြာက စာစပ္ေတာ္ၾကတယ္ဆိုရင္ စပ္လို႔ မျဖစ္နိုင္ေအာင္ ငါရဲ႕ေနရပ္နဲ႔ အလုပ္ကိုေတာ့ အမွန္အတိုင္းေျပာၿပီး နာမည္ကိုေတာ့ ႀကံဖန္ၿပီး ခဲခဲယဥ္းယဥ္းေျပာကာ စာစပ္ခုိင္းေလမွပဲ”ဟု စိတ္ကူးေပါက္ၿပီး

“ကဲ - ကဲ အမိတို႔ေမးတာကို က်ဳပ္ေျပာျပမယ္၊ က်ဳပ္ေျပာၿပီးရင္ က်ဳပ္ေျပာသမွ်ကိုေတာ့ အမိတို႔က စာစပ္ျပရလိမ့္မယ္ေနာ္၊ ကဲနားေထာင္ နားေထာင္”ဟု ဆိုၿပီး

“က်ဳပ္တို႔ေနတာကေတာ့ မႏၱေလးၿမိဳ႕ပဲ၊ အလုပ္ကေတာ့ ဘုရင့္ေလွေတာ္သား၊ နာမည္ကေတာ့ “ဂြပ္ဂြပ္ဂြမ္း”တဲ့၊ ကဲ - စာစပ္ေပေတာ့"ဟု ေျပာလိုက္လွ်င္ အရြယ္ငယ္ငယ္ အမ်ဳိးသမီးတစ္ေယာက္က ႏႈတ္မွ ခ်က္ခ်င္းပင္ စပ္ဆိုရြတ္ျပလိုက္သည္မွာကား

မန္းေရႊၿမိဳ႕ေပၚ

ေလွေတာ္မႈထမ္း

ၿဗဲတေရာ္သူ လာမစမ္းနဲ႔

ကိုဂြပ္ဂြပ္ဂြမ္း” ဟု စပ္ၿပီး ဆိုျပလိုက္ေလသည္။

လူထုဦးလွ

သံေ၀ဂကဗ်ာ

ေရစက္ခ်